Διαβάζω εδώ και καιρό την ενδιαφέρουσα αρθρογραφία στην εφημερίδα Φόρουμ της Πρέβεζας στο χώρο της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας, που αφορά στο Κ. Καρυωτάκη. Η ιστοσελίδα Ρολόι της Πρέβεζας που ασχολείται ιδιαιτέρως με τον Καρυωτάκη, έκανε κουράγιο για να πάρει ο διάλογος μία πιο ολοκληρωμένη μορφή, αλλά και να συμμετάσχει σ΄αυτόν.΄Ολα τα άρθρα μπορεί κανείς να τα βρεί είτε αναλογικά, είτε ψηφιακά . Τα άρθρα υπογράφουν οι συμπολίτες μας κ. κ. Σολδάτος, Λιβιεράτος, Μπάλκος.
Κάποιες παρατηρήσεις:
Το Φόρουμ έφερε στο προσκήνιο τον ποιητή Κ. Καρυωτάκη μέσα από διάφορα αφιερώματα. Αυτό είναι ιδιαιτέρως θετικό αφού επανασυνδέει τον ποιητή με την πόλη που τραγούδησε στη τελευταία δημιουργία του. Χαιρόμαστε ιδιαιτέρως γιατί μία πολιτική εφημερίδα αναδεικνύει και άλλα πέραν της τρέχουσας πολιτικής ζητήματα , ζητήματα Ποίησης.Και δε θα μπορούσε παρά μόνο μία εφημερίδα της Αριστεράς και οι άνθρωποί της να τολμήσουν να σχοληθούν μ' αυτήν (την Ποίηση) μιλώντας για όλα και παράλληλα ξεχωρίζοντάς τους από τον άνυδρο τοπικό τύπο.
Από το διάλογο βγήκε στο προσκήνιο η διαμάχη ,παρελθούσης είναι αλήθεια, Πρεβεζάνων -Καρυωτάκη με το σημείωμα που υπογράφετε από τον κ. Λιβιεράτο.
Σφραγίστηκε με την προσεχτική προσέγγιση του Κ. Μπάλκου, στο φ.αρ.19, σελ.6-7, όπου σημειώνει υπό το τίτλο "ο εξόριστος ποιητής κι ο τόπος της εξορίας του. Μια συντηρούμενη αντιπαλότητα χωρίς νόημα" "Ας πούμε κάτι ευθαρσώς:Ναι! Ο Καρυωτάκης την αντιπάθησε την Πρέβεζα,την ελεεινολόγησε στις επιστολές που έστειλε κατά τη διάρκεια της παραμονής του-της εξορίας του!-εδώ. Ε και λοιπόν;Μήπως επηρέασε αυτό την πραγματικότητα της πόλης προς το χειρότερο ή προς το καλύτερο;Ή μήπως μικραίνει το μέγεθος του ποιητή; επιδή ως ποιητή ενδιαφέρει να τον κρίνουμε, όχι ως περιηγητή ή ταξιδιωτικό πράκτορα" Πολύ σωστές οι επισημάνσεις του Μ.Μ και θα τολμούσα να προσθέσω ότι η Πρέβεζα μετά το Καρυωτάκη αποτέλεσε την "Ιθάκη" των ποιητών που με την ίδια ποιητική ονειρεύτηκαν να φτάσουν...Η Πρέβεζα σίγουρα δεν έχασε. Ο Νικ.Λιβ ανταπαντάει θεωρώντας καταθλιπτική την προσωπικότητά του Κ. Καρυωτάκη. Πρέπει όμως να κρίνουμε την ποίηση και όχι την προσωπικότητα και την όποια ασθένειά του. Η ποίηση του Καρυωτάκη έχει μία ενότητα από τον πρώτο δημοσιευμένο του στίχο έως και το τελευταίο. Είναι η ποίηση που είναι επηρεασμένη από τη καταραμένη γενιά των ποιητών εκείνων που μεγαλούργησαν στο Παρίσι με επικεφαλής τον Ρεμπώ.
Η ποίηση του Καρυωτάκη με μία ενότητα μας φωνάζει από την πρώτη λέξη.Μας μαρτυρά το ίδιο το τέλος του Ποιητή. Ίσως θα ήταν προδοσία από την πλευρά του αν είχε διαφορετικό τέλος...ένας γηρασμένος ποιητής σε κάποιο γηροκομείο, ή μόνος γέρος και νεκρός στο σπίτι του προσπαθώντας να κάνει πράξη τις ιδέες του.Λέω δε ίσως γιατί διαφορετικά η ποιητική μετάλλαξή του σαν μετάλλαξη ιου να μην μπορούσε να αντιμετωπιστεί, να ξεπερνούσε τα όρια της ποίησης και να εχυδαίζονταν.
Η Πρέβεζα χρειάζεται να τιμήσει τον ποιητή.
Η πρόταση του Λευκάδιου ποιητή Δ. Σολδάτου για τη δημιουργία Μουσείου για τον Καρυωτάκη, παρ΄όλο που βρίσκει αντίθετο τον Μ.Μπάλκο νομίζω υπό όρους είναι δυνατόν να αποτελέσει έναν ακόμη φόρο τιμής στον ποιητή, στην ποιητική του, στις λέξεις και τους στίχους του. Ένα μουσείο που τα αντικείμενα που άγγιξε ο ποιητής θα μπορούσε να είναι η αφορμή για την περαιτέρω εμβάθυνση της ποίησής του. Ο ποιητής να διαδραματίσει το ρόλο του περιηγητή όχι της πόλης αλλά της ποίησης.
Ας το σκεφτούμε.
